ΖΩ ΧΑΡΗ ΣΤΟ ΚΡΑΝΟΣ ΜΟΥ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΖΟΥΜΑ

04/09/2008: Τι κάνεις όταν δουλεύεις υπολογιστή αλλά γράφεις στο χέρι και ξαφνικά χρειάζεται να γίνεις αριστερόχειρας;
Τι σημαίνει να μην μπορείς να ξυριστείς, να κουμπωθείς, να φας, να κάνεις απλά καθημερινά πράγματα;
Ξέρω, είναι τόσα πια τα θύματα των τροχαίων ατυχημάτων, που περιγράφω κοινότυπα πράγματα, όμως δεν «σκάβω» σήμερα με το αριστερό χέρι για να γράψω αυτό, αλλά για να σας περιγράψω μια καθημερινή ιστορία χιακής κυκλοφοριακής τρέλας, που με αφορά προσωπικά, με μια κατάληξη που της έδωσα τη μορφή τίτλου του κειμένου.
Δευτέρα 5.00 μ.μ. οδηγώ ένα ασημένιο παπάκι 50 cc στο δρόμο αεροδρομίου και απ’ την πόλη πηγαίνω στην ΑΛΗΘΕΙΑ, όταν στην πορεία εξόδου του αεροδρομίου, ένας ώριμης ηλικίας συμπολίτης μας, αποφασίζει να φύγει απ’ το παράνομο παρκάρισμά του, δεξιά στον τοίχο του αεροδρομίου, και να κάνει επιτόπια στροφή, να πάει στη χώρα!
Εννοείται ότι με 50 χιλιόμετρα που έτρεχα (δεν πάει και παραπάνω το όχημα...) μόλις που πρόλαβα να πατήσω και τα δύο φρένα, χτύπησα πάνω στο αυτοκίνητο και θυμάμαι να απογειώνομαι πάνω απ’ το καπό και να σκάω κάτω με το κεφάλι -παρακαλώ- στην άσφαλτο, κάνοντας στη συνέχεια «βαρελάκια».
Στα δευτερόλεπτα που διήρκεσε η πτώση μου, άκουσα κάτι να κάνει με δύναμη κρακ αλλά κατάλαβα ότι δεν είναι το κεφάλι μου.
Σηκώθηκα πάνω κι άρχισα να ψάχνω τι μου λείπει... χέρι, πόδι, κάτι, οπότε διαπίστωσα ένα δυνατό πόνο στο δεξή ώμο που έμαθα εκ των υστέρων απ’ τους γιατρούς ότι είναι εξάρθρωμα δεξιάς ακρωμιοκλειδικής το οποίο θεραπεύεται μόνο με εγχείριση.
Όσοι συμπολίτες μας έτρεξαν πάνω μου να με βοηθήσουν -και τους ευχαριστώ- είπαν βλέποντας το σκηνικό ότι εκείνη την ώρα είχα όχι έναν αλλά τη σύναξη των αγίων δίπλα μου.
Μπορεί· είχα όμως και ένα κράνος που το αγόρασα 50 ευρώ, αν θυμάμαι καλά, και μου έσωσε τη ζωή.
Δεν ξέρω πόσοι θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές, δεν ξέρω πόσους θα επηρεάσω αλλά έστω και έναν να πείσω να πάει σήμερα να αγοράσει κράνος και να το φορά παντού, (εγώ στις μικρές αποστάσεις από μαγαζί σε μαγαζί κάνω τον έξυπνο και κακώς δεν το φοράω), ίσως να έχω σώσει μια ζωή.
Εκ των υστέρων κάνοντας επανάληψη της φύσης του ατυχήματός μου είμαι σίγουρος ότι απλούστατα το κεφάλι μου θα σκάζε σαν καρπούζι στην άσφαλτο και σήμερα απλά δεν θα ζούσα.
Το αριστερό χέρι δεν βοηθάει και τσάμπα θα ξαναγράψω ότι οι ανανεώσεις διπλωμάτων σε ανθρώπους τρίτης ηλικίας δεν πρέπει να είναι τυπικές, ότι δεν είναι δυνατόν να μην μπορεί να επιβάλλει η τροχαία την απαγόρευση στάθμευσης στα σημεία «νεκροταφεία» κ.λπ.
Όμως το λιτό αυτό κείμενο θα είναι ελλιπές αν δεν ευχαριστήσω το προσωπικό του «Σκυλίτσειου» μηδενός εξαιρουμένου, απ’ τους γιατρούς μέχρι τις καθαρίστριες, απ’ τους νοσηλευτές μέχρι τους τραυματιοφορείς.
Με τα γνωστά στοιχειώδη μέσα που διαθέτουν, έχουν καταφέρει με το χαμόγελο, την ευγένεια, την προσοχή, να απαλύνουν την κρατική, διαχρονική και διακομματική αδιαφορία στο χώρο της υγείας.
Και δεν τα γράφω αυτά γιατί φέρθηκαν σε μένα ευγενικά, το ίδιο και περισσότερο ευγενείς και προσήγοροι ήταν στον αλβανικής καταγωγής συγκάτοικό μου στο θάλαμο του νοσοκομείου, όπου νοσηλεύθηκα για μια βραδιά.

"Η ΑΛΗΘΕΙΑ" ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΧΙΟΥ